… en waarom dit heden ten dage niet meer werkt.
9 december 2015
‘Jij zult het écht anders moeten gaan aanpakken’, zei hij, terwijl Abel en de andere kinderen zich om beurten vastgrepen aan een touw om zich het koude water in te slingeren.
Ik kende Martin pas 5 minuten. Ernstig keken zijn blauwe ogen me vanachter zijn kleine brilletje aan. Dit was het eerste serieuze gesprek dat ik voerde sinds ik die warme middag met mijn Spaans-Franse vrienden was gaan picknicken bij het verfrissende bergmeertje, niet ver van onze tijdelijke woonplek.
Ongemakkelijk frummelde ik wat aan mijn natte haren. Deze Nederlander kwam zomaar op de proppen tijdens mijn ontspannen niks-aan-mijn-hoofd zondagmiddag en begon me vanuit het niets vragen te stellen over mijn beroepspraktijk.
Ik had net een volle maand zonder zoon achter de rug waarin ik elke dag schilderde. Waarin ik élke dag intens genoot van het schilderproces en mijn geïsoleerde kunstenaarsleventje.
En deze man ging mij ineens vertellen dat ik het anders moest doen? Dat ik me meer moest gaan bezighouden met mijn publiek?
‘Ja maar… ik ben kúnstenaar… ik ben het liefst 24/7 in mijn atelier!’ en vlug voegde ik eraan toe: ‘als ik niet bij mijn zoon ben dan’. Ik keek even naar Abel, die inmiddels alweer op de kant geklommen was.
‘Je moest eens weten hoeveel kunstenaars dát al tegen me gezegd hebben’… zei Martin met een klein lachje. Hij krabbelde zijn nummer op een geel kartonnetje. Met een ‘heb ik dat’-gevoel nam ik het aan. ‘Oja…’ voegde hij eraan toe: ‘Woensdag is er een opening van een nieuwe kunstclub hier in de regio. Als je zin hebt om mee te gaan?’
Zo begon mijn contact met Martin.
Martin coacht kunstenaars. Hij bracht in mij een aantal vastgeroeste ideëen omhoog die niet meer strookten met de kunstwereld van nu.
Eentje ervan is – en dat is een hardnekkige die ik ook veel zie bij collega kunstenaars – dat je je als kunstenaar niet met commercie mag bezighouden. Vroeger kon je je dat misschien veroorloven. Maar nu? Deze overtuiging is killing voor je beroepspraktijk!
Er wordt van kunstenaars tegenwoordig meer gevraagd dan enkel en alleen in je ateliertje zitten en kunst maken. Natuurlijk is dat geweldig fijn. En ook ik zou graag willen dat er verder niks meer nodig was. Maar dat volstaat niet meer.
Langzamerhand sijpelt dit gegeven bij me binnen.
Martin had gelijk.
En ik vind het jammer. Jammer omdat er dan nóg minder tijd overblijft voor het maken van mijn schilderijen. Maar ook spannend.
Want hey… wie heeft hier nu de touwtjes in handen? Niet de galerist. Niet de curator. Nee jíj.
En dat is leuk. En dat is uitdagend. En dat maakt dat je dingen doet die je anders niet zou doen.
Deze nieuwsbrief bijvoorbeeld.
Eén van de dingen die ik zo ontzettend leuk vind sinds ik mijn wekelijkse mail uitstuur, is de reacties die ik krijg.
Het doet me goed te horen dat mensen genieten van mijn teksten of gewoonweg vertellen dat ze fijn vinden op de hoogte te blijven. Een enkele mail van een taalpurist daargelaten… die me wijst op een spelfout hier en daar (tja, wat dat betreft ben ik ook maar mens – sorry!)
Dus… blij dat je meeleest, en blijf gerust terug mailen. Ik blijf graag in verbinding!
En ken je anderen, die het ook leuk zouden vinden mijn wekelijkse updates te ontvangen? Je bent te allen tijde vrij de mail door te sturen of hen te wijzen op de mogelijkheid zich in te schrijven.
_____________________________________________________
Wilt u deze wekelijkse blog als eerste in uw mailbox ontvangen? Abonneer op de nieuwsbrief
Sorry, the comment form is closed at this time.