Ik ben een bootje
dobberend op de zee
Mijn hoofd, het stuur, heb ik losgelaten.
Mijn gevoel is mijn kompas
Het stormt
De bootjes om mij heen klotsen hevig
heen en weer
Op en neer
mensen in paniek.
Ze schreeuwen, vol angst. Vol boosheid.
“Stop de storm! Nee, níet deze kant op!”
“IK ZEI: NIET DEZE KANT OP!”
(vooral sinds woensdag – Trumpdag)
terwijl hun hoofd stuurs de andere kant op wijst
Soms koers ik met mijn handen,
soms met mijn buik.
en soms met mijn geslacht.
Maar meestal
met mijn hart.
Het is een mooie reis
Nee, ik voel geen angst
Geen boosheid of machteloosheid.
Zolang mijn hoofd het roer niet overneemt.
Zo in mijn eigen woelige water, zo voel ik me momenteel. Het is een tijd van overgang. Beperkingen loslaten. Te krappe jassen.
Alles gaat op de schop.
Is het de tijd?
Ben ik de chaos en gekte van de wereld aan het verteren?
Kan ik, als kunstenaar, iets anders doen dan dat?
Al mijn oordelen, mijn normen en waarden.. ik ben ze aan het herbeoordelen.
Mijn gewoontes. Mijn patronen. Verslavingen.
Ik zit er middenin.
Het is eng.
Het is onzeker.
Het is aftasten.
Maar vooral:
Het is vertrouwen.
Mijn gevoel is mijn kompas.
Voor buitenstaanders lijkt het chaos, dat wil ik best geloven:
Ik gooi morele en ethische bezwaren overboord, eet na 15 jaar weer vlees, ga liftend door het land (als het even kan), schilder als een bezetene, leef bij voorkeur zonder ritme en beleef in de tussentijd een persoonlijke revolutie op meerdere vlakken.
Om opnieuw te kijken naar wat er van dit alles overblijft, en of het klopt.
Of het klopt met mijn gevoel. En zeg maar gerust met mijn hart.
Dit heeft – natuurlijk – zijn weerklank op mijn schilderproces.
Gelijk met het afbreken van mijn zelfopgeworpen muurtjes ontstaat er nieuw werk.
Twee werken van 2 meter hoog staan in de woonkamer – mijn stille planeet.
Beiden bijna af, maar er zit nog meer… in mijn hoofd… mijn buik… mijn lijf.
Ze zijn anders. Heel anders.
Het voelt als de wisseling van seizoenen, de fase tussen twee periodes.
Een magische deur.
De poort tussen twee fases.
Soms spannend en eng,
maar meestal bevrijdend.
Dichtbij en stil…
maar vol beweging.
Zo dicht ik momenteel bij mijn werkproces sta, zo ver voelt het naar buiten toe.
Ik heb dan ook lang getwijfeld of ik nu zou schrijven.
Maar toch waag ik een poging.
En mocht u nu denken ‘ik begrijp er niks van’
Dat ligt waarschijnlijk niet aan u
Maar aan deze hier, van planeet Karin :)
In het kader van mijn bevrijding van zelfopgelegde beperkingen, heb ik besloten de nieuwsbrief te veranderen van een wekelijkse naar een regelmatig onregelmatige nieuwsbrief.
Mocht u nochtans behoefte hebben aan mijn wekelijks schrijven, dan nodig ik u uit tot het sturen van een persoonlijke mail of brief.
info@karinhoogesteger.nl
Mooie kunstgroet!
Van ver, dicht bij Karin
Sorry, the comment form is closed at this time.