Het is 7 januari
En ik slaak een onhoorbare zucht van verlichting
Ziezo
dat is weer geweest
de midwinterhoorns zwijgen
de kerstboom kan weer opgeruimd
en we hebben weer een krap jaar om bij te komen
Want kom, zeg nou zelf.
Je moet je als ouder maar staande houden anno 2016
Om over de kinderen van deze tijd nog maar te zwijgen.
Eerst heb je Halloween
Dan komt Sinterklaas
de kerstman, Jezus en het kerstverhaal,
De drie koningen sluiten de rij op 6 januari; Los Reyes,
die in Spanje voor Sint en kerstman spelen.
Niet met wortels voor het paard
maar met mandarijnen, cognac, water en walnoten voor de kamelen.
En ergens tussendoor probeer je nog een verdwaald sterretje op te steken en te proosten op een Gregoriaans nieuw jaar.
Kortom: Het was een drukke tijd.
Chaos in het hoofd.
Tel daarbij op:
Onverhoopte problemen met een yurt in Spanje
Werkmannen die mijn plafonds vervangen in Nederland
Een solo expositie met alle drukte daaromtrent
Een 6-jarige om me heen die al maanden niet naar school gaat…
… en nieuwsberichten waardoor ik me soms zo nutteloos en nietig voelde
en wenste dat ik een hoopje stof was
die je onder het vloerkleed kon vegen.
Mijn standaard half uur te laat komen op afspraken
werd afgelopen maand verdubbeld (waarvoor sorry, collega’s, familie en vrienden)
soms geheel vergeten…
7 januari
De rust keert langzaam terug in huis en hoofd
Niet meer elke dag een vraag van een 6-jarige
(‘mama, als de Sint niet bestaat, en alle grote mensen weten dat het niet leuk is om erachter te komen dát ie niet bestaat; waarom liegen ze dan wél tegen hun kinderen?’)
Dag morele dilemma’s aangaande Sint, kerstman, drie koningen en cognac-drinkende-kamelen.
Eerst verdwenen de werkmannen
toen de goedheiligmannen
en nu verdwijnt beetje bij beetje de chaos,
als een sluier die zich langzaam oplicht in mijn hoofd.
En telkens
telkens als dat gebeurt
borrelt er een idee omhoog.
Ik krabbel mijn notitieboekje vol.
Maar het gevoel blijft.
Een herkenbaar gevoel. Een rusteloos gevoel. Iets dat groeit, duwt, en eruit wil.
Het is nog geen tijd – maar het wil er zo graag uit… en dit is de enige manier waarop ik het kan uitdrukken:
het voelt… zwanger!
De komende tijd wordt voor mij een blije tijd, zoveel ideëen waar ik vorm aan mag geven
Zowel in Spanje als in Nederland
Zowel in mijn schilderijen als in de plannen die ik heb met de ruimte.
Ze vraagt om geboorte, bezieling, inspiratie
en mijn bloed zweet en tranen…
Wordt vervolgd!
Wilt u deze wekelijkse blog als eerste in uw mailbox ontvangen? Abonneer op de nieuwsbrief
Sorry, the comment form is closed at this time.