Er zijn van die plekken waar de wetten van het ‘normale’ leven even niet zo belangrijk zijn.

Waar dingen als tijd en dagelijkse beslommeringen op de achtergrond raken, waar soms zelfs jouw persoonlijke perceptie van de werkelijkheid er eventjes niet toe doet.

Plekken waar de aandacht voor de ander uitvergroot is. En waar je hart mag spreken.
Oók met vreemden. En je het gevoel krijgt, dat de ruimte tussen jou en de ander geen ruimte is… omdat jouw hart een ander hart ontmoet, zonder afstand, soms met woorden maar vaker met een blik, een gebaar, een taal die buiten woorden om bestaat.

Vrijwel iedereen spreekt de taal, maar op sommige plekken beduidend meer.

De titel van dit schilderij, dat ik maakte naar aanleiding van een plek in de ongerepte natuur in Polen waar we met honderden mensen waren, is ‘Hogweed’s serenade’.

Ze hangt nu in een kamer van een crematorium.
Een intieme ruimte, waar een klein aantal mensen afscheid kan nemen van een dierbare.

En als alles frequentie is, dan is het volkomen logisch dat dit schilderij nu op deze plek hangt.

In de vorige nieuwsbrief omschreef ik de reis die sommige werken maken. En bij zo’n reis wordt het werk door veel mensen gezien, en daardoor even beleefd.
Dit werk was nog maagd, in dat opzicht. Het stond ‘in stock’ zoals ze dat zeggen, bij de galerie.
Net droog, en bedoeld voor een kunstbeurs. Daar zou ze haar opmars maken.
Toch liep het anders, en hangt ze nu hier.

Sommige plekken zijn anders. Het zijn ontmoetingsplaatsen van het hart. Om aandacht te geven aan de ander. Minder met jezelf, de wereld en je dagelijkse beslommeringen te zijn.
Mijn schilderij is nu toeschouwer, deelneemster, katalysator, aanstichtster, reflector van de zaken van het hart.

Als alles frequentie is, is deze plek de juiste plek.