Wat als er geen weerstand was.
Geen geld, geen verplichtingen.
Geen morele projecties en verwachtingen, in jezelf en in je omgeving.
Geen enkele ‘ja maar’ om te kunnen doen wat je wilde.
Wat zou je dan doen?
Video stills van introductie ‘zee zonder plastic’
Wat zou ik dan doen?
De kunstenaar die ik ben, wil kunst maken. Experimenteren, zien, ontdekken… nieuwe werelden bezoeken.
Nieuwe talen leren. Absorberen.
En dan op het doek spatten. Hard en luid. En veel. Vanbinnen geroerd. Vanbuiten geinspireerd.
Wil reizen maken. Lopen door jungles. Blikken wisselen met onbekenden. Snuffelen aan vreemde gerechten, dieren en gebruiken.
Ik ruik en kijk. Voel en absorbeer. Zuig het naar binnen.
En juich. Mijn zintuigen vieren het leven. Leren nieuwe talen, nieuwe geuren, nieuwe vormen.
En ik mag dit alles weer meenemen naar huis. Als fijne herinneringen.
Met deze gedachte, deze wens zat ik bij een masterclass.
‘Fondsen aanvragen’.
Artist in Residence, dat was het plan.
‘Het past bij mijn kunst’, voelde de kunstenaar in mij.
Tropisch en ver…
Jungles en planten.
Om… om wát te doen? Om kunst te maken? Net als thuis? Om al die fijne indrukken er weer uit te gooien, met veel lawaai… via mijn zintuigen weer op het doek te spugen? Ja, héérlijk. En dan ook geld ervoor te krijgen. Nog beter.
Toch klopte het niet.
Thuis aangekomen voelde ik me leger dan ooit.
Vliegen… ten koste van?
Door de jungle lopen… ten koste van?
Vreemdelingen te ontmoeten… ten koste van?
Dus, streep door de Artist in Residence. Het wordt de wereld andersom.
Residence In Artist
Spanje zit in mij, en mijn doel is Spanje.
Wat zou je meenemen als je huis in brand staat? Las ik laatst.
Buiten de levende wezens: niks. Denk ik dan. In één klap, al mijn spullen in de hens.
Fijn – nog minder gehechtheden.
Wat zou je doen, als je al je ervaringen, meningen, herinneringen zou verliezen?
Je geest in één klap blanco.
Buiten de aangeboren kwaliteit in elk mens, die Liefde (of noem het deugd? Goedheid? Menselijkheid?) heet: Prima, denk ik dan. Ruimt op. Fijn – opnieuw beginnen.
Zou het niet fijn zijn, voor de aarde, als ze opnieuw kon beginnen?
Lekker schoon, met een paar mensen hier en daar…
Gun je dat niet elke plek?
Er is één plek op aarde, die ik vrij redelijk ken.
Deze plek heeft een gruwelijk gegeven.
Haar zegen is tegelijk haar smet.
De zon, het klimaat, de costa.
Het is de grootste vervuiler van onze oceanen.
En het probleem heet landbouwplastic.
Mijn plan is redelijk uitgewerkt. Er is wel een reisje voor nodig.
Maar over land.
Met een beetje steun van een fonds (masterclass is toch niet voor niets geweest)
Gaan we naar de plek van de meeste landbouwkassen.
Het plastic dat we kunnen meenemen is slechts een emmer op een hele zee.
Maar meer nog dan we halen, hopen we er iets te brengen.
Het zaadje is er al – zit immers in ieder mens
Wij gaan het voeden en laten groeien, en daar is geen zon of plastic voor nodig.
Slechts aandacht.
Zee zonder plastic
We gaan te werk onder de naam ‘Zee zonder plastic‘ of ‘Mar sin plastico‘.
Op facebook, instagram en straks ook op een eigen site te vinden.
En als je dan – wat heel begrijpelijk is – na deze nogal filosofische uiteenzetting, nog steeds denkt:
Wat gaan ze nu eigenlijk doen…. en hoe?
Bekijk dan deze video.
Na onze reis, gaat het project verder.
Hoe dan? Dat lees je later.
In weer een volgende nieuwsbrief.
Wat zou je meenemen als de wereld in brand stond?
Sorry, the comment form is closed at this time.