Jeetje…

Over de waarde van schrijven.

En hoe ik dat meer en meer ontdek.

11 maart 2016

Vorige week stuurde ik jullie mijn wekelijkse nieuwsbrief.

Eentje waar ik blij mee ben. Niet door wat ik schreef, maar door de reacties die ik erop kreeg.

Een beetje verrast was ik, toen ik de hoeveelheid reacties las op mijn mail – en vooral van de toon en inhoud ervan.

En er begon in mij wat te dagen toen ik nog eens ging nalezen wat ik dan toch precies geschreven had.
Iets over waarom deze mensen reageerden.

Een glimlach ontvouwde zich van binnenuit.

Lieve lezers… ik ontdek het schrijven als een nieuw medium.

Op het eerste gezicht lijkt het misschien dat schrijven iets anders is dan mijn schilderijen, maar niets is minder waar.

Want ik ontdek dat in werkelijkheid alleen de vorm, de manier van expressie, anders is.

Ik zie het schrijven als een manier om mezelf uit te drukken, mijn gevoelens te verwoorden, mijn filosofieën en gedachtenpatronen uiteen te zetten.

Precies zoals ik dat in mijn schilderijen doe.

En net als een schilderij, bestaat een tekst uit verschillende lagen.

Een inhoudelijke, intellectuele laag… een emotionele of psychologische laag… misschien nog wat laagjes ertussen…

… en dan heb je natuurlijk nog de vorm.

Vorige week zat ik duidelijk vooral op een emotionele laag.

En wat dat betreft, heb ik nogal de neiging om mijn emoties onder een vergrootglas te leggen, net als – je raadt het waarschijnlijk al – in mijn schilderijen.

Dat betekent nu niet persé dat ik een labiel persoon ben, dat ik depressief ben of anderszins niet normaal functioneer, maar dat ik eerst diep in mijn emoties tast, het aan alle kanten bevoel, en dit vervolgens uit.

En dit uiten kan vanalles zijn… maar meestal is het in de vorm van een schilderij of – sinds kort – ook mijn schrijven. En voilá. Ik ben het daarna ook kwijt.

Hoe nuchter is dat?

‘Dat is fijn’ zul je nu waarschijnlijk denken; maar wat heb ík hieraan?

Nou, beste lezer… ik besef dat ik, sinds ik ben gaan schrijven, ook steeds meer leer over jullie, misschien zelfs meer dan over mezelf.

Het accent van mijn nieuwsbrieven ligt de ene keer wat meer op de emotionele laag, de andere keer op een intellectuele of psychologische of weer een andere laag.

En het leuke is… door jullie reacties leer ik wie mijn publiek is. Wat jullie bezig houdt, waar ik jullie aanspreek.

Wie op de emotionele laag reageert en wie op de intellectuele of psychologische… en een enkele keer krijg ik eens iets terug van een taalpurist, die kijkt vooral naar de vorm.

En ik heb ontdekt, lieve mensen… dat deze reacties heel waardevol zijn.

Want in principe gebeurt hier hetzelfde als bij mijn schilderwerk. De ene persoon reageert op de psychologische laag, de emotionele laag… en de andere wil juist iets over de achtergrond weten.

En je hebt ook mensen die alleen geinteresseerd zijn in de vorm, in de techniek.

Dus.. blijf vooral reageren. Want hierdoor leer ik met wie ik temaken heb. En dat is essentieel voor mijn beroepspraktijk.

En ik besef, dat het hier niet om éénrichtingsverkeer gaat, maar om een wisselwerking.

Jullie leren mij kennen, en ik jullie.

Een oprecht dankjewel hiervoor.

En tot volgende week :)

PS En maak je vooral geen zorgen om mij, ik weet uitstekend wat goed voor me is… Zo zit ik momenteel even in Spanje om met volle teugen te genieten van de voor mij zo broodnodige zon (en voor een aankomend kunstproject, maar daarover later meer…).

Maar wees gerust, in Nederland zal ik de komende tijd genoeg vertegenwoordigd zijn. Zo opent HeArt Gallery haar deuren in Hengelo op 18 maart, in een groot pand aan de Drienerstraat in het centrum, waar tot 10 april ook een werk van mij hangt.

En op 19 maart opent de expositie bij De KunstSalon in Utrecht waar je mijn nieuwste werk kunt bewonderen. Het tweeluik waar ik je al een blik op gunde in een eerdere nieuwsbrief. Het thema van de expositie is ‘Utrecht’, op de foto de preciese plek waar ik de inspiratie vond voor dit schilderij; de Vismarkt, Utrecht.

Klik op de foto’s voor meer details