Hengelooooo

Soms kies je geen plek.. de plek kiest jou.

De mensen, de liefde, het leven kiest voor je.
Zo ook met deze plek. Hengelo.
Ik dacht dat ik het had achter gelaten. Dan kijk je ns rond en besluit je om te gaan. Op naar nieuwe oorden. Langs rivieren, en later aan de zee.. Bewust gekozen met het hoofd, of soms op gevoel.

Maar deze plek? Nee.

Toch heb ik er wat mee.

Toen ik mijn laatste externe atelier verliet (dat nu is verbouwd tot asielzoekers centrum) omdat ik een nieuw leven ging opbouwen in Spanje, wist ik tegelijkertijd dat ik misschien nooit meer zoiets zou betrekken.
Een extern atelier vond ik heerlijk, en verkoos het boven thuis werken.
Ik heb overal al gezeten. Oude fabrieken, scholen, een winkelpand, gymzaal of kantine. In Spanje een yurt. Maar dat was naast mijn bed, een extern atelier was hier al helemaal niet aan de orde.
En bij terugkomst in Zutphen vond ik zo’n heerlijk huis… het souterrain leek wel gemaakt voor me. Een fijn hol, waar ik me uit de dagelijkse hectiek kon terugtrekken. En me kon laven aan mijn experimenten, inzichten en in alle rust kon schilderen.

Maar toch miste ik de ruimte en stilte die je kunt hebben als je helemaal fysiek de deur van je huis achter je sluit. De rit naar het atelier, het bijna meditatief moment van afstemmen op de stroom die zo gaat komen. Het werkhok dat je omhelst bij binnenkomst. Ja.. ik heb het toch gemist.

Dus… en nu?

Nu zit ik thuis intern, en in Hengelo extern. Twee ateliers… twee maal ruimte voor aanmodderen en aankliederen. Concentratie, inzichten, experiment. Hoe fijn! En wat een rijkdom, ik kan gewoon kiezen.

En Hengelooo

Vooruit.. die omarm ik mee.