Soms gebeurt er iets met je, wat moeilijk uit te leggen is: zo’n moment dat je geraakt wordt in je kern.
Door het horen van een muziekstuk, of door een kunstwerk tijdens een bezoek aan een expositie… of door iets wat iemand tegen je zegt.
Bij mij gebeurde het toen ik dertien jaar geleden voor het eerst over haar stoffige wegen liep.
Ik werd verliefd.
Negen weken lang liep ik, maar zo voelde het niet.
Opbouw van mijn yurt in Andalusië
Ik werd gedragen, opgetild, ik zweefde… Mijn hart stond bol van Spanje en alles waar ze voor stond..
De taal, de zon, de bergen, de zee, de muziek…
De stenen, de wegen, zelfs de arme magere dieren onderweg: ALLES kon me bekoren.
Ik voelde me intens gelukkig op een pure manier. Bijna extatisch.
Terwijl op dat moment in Nederland alles zo’n beetje in het honderd liep.
Op het persoonlijke vlak maakte ik er een zootje van: Ik was – en ben nog steeds – niet zo goed in het hebben van intermenselijke relaties.
Dat deerde me weinig, want ik had Spanje. Ik had het gevoel dat mijn hele leven één grote aanloop geworden was… een aanloop naar mijn ontmoeting met dit magische land.
Mijn relatie met Spanje begon tijdens die bewuste wandeltocht… een diepe, innige verbinding die ik altijd heb gehouden.
Mijn voeten liepen die eerste keer negen weken over stoffige Spaanse wegen en zouden daarna herhaaldelijk terugkomen om zich te laven aan de Spaanse grond.
Terug in Nederland miste ik haar zo intens – ik geloof dat ik bijna een jaar lang depressief ben geweest.
Het duurde nog elf jaar voordat het onvermijdelijke gebeurde, en ik samen met mijn partner besloot er voorgoed te gaan wonen.
En –eindelijk!- daar reed ik dan, ruim een jaar geleden, met zoon van 5, met volle auto en kar, en met mijn wezen vol van verwachtingen van mijn nieuwe thuisland, 2400 kilometer naar het zuiden.
Als een bruid, die voor altijd verenigd zou worden met haar grote liefde.
Mijn partner zou volgen, en we zouden het eerste jaar gebruiken om op zoek te gaan naar een stukje land, waar we onze plannen konden verwerkelijken.
Na twee maanden intens genieten volgde er een tegenslag op het intermenselijke niveau… De relatie liep ten einde.
En daarmee meteen onze plannen. Míjn plannen.
Mijn wens voorgoed in Spanje te blijven was nog even sterk, maar praktisch gezien was het een stuk minder haalbaar geworden.
Daar stond ik dan, alleen.. en zag het leven met mijn grote liefde stukje bij beetje weer vervagen.
Als een droom bij het wakker worden, eerst zo tastbaar… maar op het moment dat je wakker wordt ineens zo onbereikbaar, ongrijpbaar.
Een vage herinnering.
Na een jaar Spanje heb ik wederom een plekje in Nederland gevonden.
Er zit niks anders op: Ik reis heen en weer tussen mijn geboorteland en mijn grote liefde. Ik weet, het is niet ideaal, maar het is nu even de enige manier die ik me kan bedenken.
Dertien jaar geleden maakte ik tijdens mijn voettocht een kunstenaarsboek, genaamd ‘pelgrimspleisters’.
Ik eindigde het boekje met de uitspraak:
‘Is de chaos waarmee ik terugkom, een andere dan die waarmee ik begon?’
En zo, zo voelt het nu ook.
Ik weet niet waar ik sta. Intermenselijke relaties vind ik lastig en dat zal ik altijd wel blijven vinden.
In Nederland wacht mij een chaos. Mijn plek hier in Spanje is onzeker en lastig.
Maar mijn liefde voor Spanje is niet lastig. Het is reuze makkelijk. En eigenlijk vergelijkbaar met mijn kunst. Het is er altijd, zonder moeite en onvoorwaardelijk.
En in welke vorm dan ook. Het is er.
Wilt u deze wekelijkse blog als eerste in uw mailbox ontvangen? Abonneer op de nieuwsbrief
Sorry, the comment form is closed at this time.