Hoe ontstaat een schilderij? Waar haal jij je inspiratie vandaan? Hoe lang doe je erover?
Zomaar wat vragen die ik hoor als ik mensen spreek tijdens openingen of een atelierbezoek.
Afgelopen zaterdag was het weer zover: het welbekende gesprekje met de maker van de schilderijen. Maar voor mij was het dit keer veel meer… en in de vorige nieuwsbrief noemde ik het al even: Speciaal op die dag is er een primeur.
Mijn grootste schilderij ooit was die dag te zien. Alleen die dag – zaterdag 10 december.
En je mag best weten: op de laatste dag heb ik nog even een schilder-spurt gemaakt van 12 uur lang, om het tweeluik van 4 x 1,5 meter af te krijgen.
Ik begon in december, vorig jaar. Vol inspiratie…
Inspiratie, er is veel over gezegd en geschreven. Het is er… of het is er niet. Voel je het niet en wil je creëren, dan kan je zoeken waar je wil maar doordat het juist openheid en ontvankelijkheid eist om tot je te komen, werkt zoeken en willen juist averechts, is mijn ervaring.
Dat is ook de reden dat ik vooral tijdens vakanties juist WEL een notitieboekje bij me heb.. want ook al ben ik dan niet aan het ‘werk’ (of liever gezegd – vanwege het feit dat ik niets ‘moet’) komen dan vaak juist de ideeën voor mijn schilderijen, en kan ik ze even parkeren door notities te maken in mijn boekje, om ze later bij thuiskomst op te pakken. (Mocht dat nog nodig zijn)
Inspiratie treft je in het moment, als een bliksemflits. En ik wil jullie meenemen naar het moment van inspiratie voor dit tweeluik.
Het is al een paar jaren geleden, 2018 om precies te zijn…
Hippies vanuit alle windstreken hadden zich verzameld in het uiterste oosten van Polen, tegen de grens van Oekraïne. Wij gedrieën hadden ons tentje opgezet aan de rand van het hele gebeuren. Maar nog steeds midden in de natuur. Er waren geen voorzieningen, water kwam uit een bronnetje, de toilet creëerde je zelf, met een schep. Gezamenlijk zorgden we voor het eten, workshops, en iedereen droeg zijn steentje bij.
In mijn gevoel helemaal zoals het hoort, zonder regels of verwachtingen, zonder geld, maar met goodwill en liefde voor je vreemde buren, die geen vreemden zijn maar je broeders en zusters in dat moment.
De natuur was er overweldigend. Het weer onvoorspelbaar, en in die periode regende het vrijwel iedere dag. Soms meer, soms minder.
Onze tent lag bij een riviertje. Op een dag staken we deze over en kwamen bij een open veld. Het veld stond vol met berenklauw. Reuzen van planten, de één nog hoger naar de hemel reikend dan de ander.
Toen werd ik getroffen. Het was pure magie en verwondering wat ik voelde toen ik tussen deze ‘wezens’ stond. En ontzag. Ze waren zo groots en aanwezig. Het enige dat ik nog kon doen, naast de onuitwisbare imprint die het al had gemaakt in mijn gevoel, was ze te fotograferen en thuis ging ik ermee bezig.
En wat gebeurt er dan in mijn atelier?? ik wil dat gevoel zo goed mogelijk overbrengen op het doek.
Hun stille lied… in míjn woorden, mijn beeldtaal.
Inmiddels heb ik er meerdere gemaakt, ze dragen de titel ‘Hogweeds Serenade’.
En ik was niet verbaasd toen de eerste werd aangekocht om in het kleinste rouwkamertje te hangen van een uitvaartcentrum.
Het is het lied van de reuzenberenklauw dat de mensen troost biedt.
Pijn is het hart dat loslaat, en dit lied mag het hart binnenkomen met troost en nieuwe magie.
Ook de andere schilderijen met de berenklauw vonden zo hun speciale plek, om luidkeels voelbaar hun stille lied te zingen.
Soms is de inspiratie zo sterk, dat ik nog niet ben uitgewerkt met het thema. En ik weet niet meer wat er eerst kwam; de wens om een schilderij te maken zo groot als ik nooit eerder had gemaakt, of de nieuwsgierigheid hoe het zou zijn, als de berenklauw zo aanwezig zou zijn, dat je er niet meer omheen kunt.
Het lied op dubbele sterkte. WAT voor impact zou dat hebben?
In december begon ik het tweeluik.
Maar je weet hoe dat gaat. Allerlei dingen te doen. Praktische dingen, maar ook ideeën.
Andere ideeën kwamen ertussendoor, nieuwe werken voor volgende expo’s.
En ook voor de huidige expositie – ik heb hard gewerkt aan mijn nieuwste schilderijen (OOK te zien in Laag-Keppel).
Plus – de boog kan ook niet altijd even strak gespannen zijn. Grotere werken vragen grotere inzet. Dus wanneer ik het zo voelde, schilderde ik verder aan dit lied.
Mijn netwerk wist inmiddels: Het tweeluik hangt straks in het kerkje, dus na 17 november heeft ze weer tijd. Maar helaas… dit proces was niet te dwingen. Dus liet ik het los.
Maar trots en voldaan, en ook een beetje moe, stond ik er zaterdag. Het was druk en gezellig, en ik was blij dat het tweeluik er hing en de bezoekers mocht betoveren met het Lied van de Berenklauw.
Wil je de expositie bezoeken? Dat kan nog tot en met 31 december. Meer info hier
Het tweeluik is er echter niet meer te zien, maar duikt binnenkort vast wel weer ergens anders op. Op de hoogte blijven? Meld je aan voor de nieuwsbrief voor actuele exposities en andere leuke nieuwtjes.
Sorry, the comment form is closed at this time.