Ik ken persoonlijk weinig mensen waarbij het juist is gegaan.
De meesten hebben moeite met relaties (vaak door gevoelens van afhankelijkheid of angst).
Sommigen zien zichzelf continu als slachtoffer (ook al lijkt het op het eerste gezicht van niet), sommigen zijn constant aan het vechten, en weer anderen bijten zich in een buitengewoon doel of ‘missie’ vast (meestal in hun werk).
Bijna allemaal zijn ze emotioneel afhankelijk of beschadigd.
Laat staan dat ik iemand persoonlijk ken met een gevoel van juistheid, geluk en tevredenheid met zichzelf en met elke situatie waarin hij of zij zich bevindt.
Ze bestaan echter wel.
Vandaag het vervolg op mijn eerdere nieuwsbrief waarin ik deze vraag stelde:
Is individualiteit het restproduct van onze welvaartsmaatschappij?
Nu realiseer ik me dat de stelling best aannemelijk is.
Maar – er is een grote ‘maar’…
Ik vergeleek onze maatschappij met die van een stam in het Amazone gebied.
Na deze bewuste nieuwsbrief bleef ik erop broeden. Contempleren. Vragen stellen. Lezen.
Wat las ik? ‘The Continuüm Concept’ van Jean Liedloff. (NL titel: Op zoek naar het verloren geluk)
De eerste maal dat ik het las, was tijdens mijn zwangerschap – Het mooiste kado dat ik mij en Abel ooit heb kunnen geven.
Vandaag kreeg ik het helder.
Individualiteit is het probleem niet. – Wél onze cultuur, onze maatschappij.
De nadruk die ik legde op onze volprezen ‘individualiteit’ is omdat ik zie dat de behoefte er is, het wordt toegejuicht en gewaardeerd… maar ik zie ook dat de meesten van ons niet eens emotioneel zelfstandig zijn, laat staan gelukkig met zichzelf zijn.
Dus… iets essentieels missen.
En dan zijn zingeving of je individualiteit nastreven leuke afleiders, maar zo iemand blijft blind voor wat er wérkelijk aan de hand is.
Ergens in de geschiedenis is er iets mis gegaan.
De westerse ‘beschaving’ heeft ons blijvend emotionele schade toegebracht en blijft dat doen als wij niet veranderen.
Waarom denk ik dat?
Wij missen de basis.
Wij missen het gevoel van juistheid, dat bij de Amazone-stam zoals de Yequana’s nog wel aanwezig is, vanwege het feit dat hun continuüm niet doorbroken is.
Kijk naar een boom. Je ziet een mooie stam, takken, bladeren.
De takken en bladeren kunnen er alleen zijn op een mooie stevige stam.
De stam van de boom kan alleen blijven staan en verder groeien als hij een gezond wortelstelsel heeft.
De boom ontwikkelt zich zoals hij zich al eeuwen lang heeft ontwikkeld.
NOOIT anders.
En het ligt in de lijn van zijn verwachting (als er al zoiets aanwezig kan zijn bij een boom) dat hij een boom wordt zoals alle andere bomen van hetzelfde soort.
Als er een probleem is in het prille begin van het boompje of zijn wortels groeien niet zoals gewenst, wordt het nooit een mooie volle grote boom.
De emotionele en sociale ontwikkeling van een mens vanaf de geboorte is te vergelijken met het wortelstelsel van zo’n boompje.
Met het industriële tijdperk, met deze individualisatie, hebben wij een enorme groei meegemaakt. Maar vanuit ons continuüm gezien is dat misschien wat te snel gegaan. Toen we bijvoorbeeld massaal besloten onze babies in kinderwagens te leggen en niet op ze te reageren wanneer ze huilden, zijn we te gretig geweest en wilden we met de ‘vooruitgang’ meegaan maar feitelijk hebben wij het kind met het badwater weggegooid.
Wat vooruitgang leek, bleek in sommige aspecten eerder achteruitgang te zijn.
Wie het boek leest van Jean Liedloff beseft dat we in onze westerse cultuur aan iets wezenlijks voorbij zijn gegaan… en dat is het feit dat we mens zijn, en dat we – net als elk ander levend wezen – geboren worden met de verwachting van een continuüm.
En dat, als je dit negeert en te snel mee wilt gaan in de technologische, individualistische of digitale ontwikkeling, zonder daarbij aandacht te geven aan de allereerste basisbehoefte: het sociaal en emotioneel welzijn van je kind – je een emotioneel instabiel mens opvoedt, die zijn hele verdere leven blijft verlangen naar de goedkeuring van zijn ouders. Die in al zijn latere relaties, op school, en in zijn werk blijft vechten voor iets wat het in de allereerste uren, dagen, en jaren na zijn geboorte heeft moeten ontberen.
Door het gebrek aan een omgeving die voldoet aan zijn continuüm.
Wanneer je behoeften als kind onvoldoende zijn vervuld, zullen die behoeften blijven bestaan. In zekere zin zijn veel volwassenen nog baby’s die proberen op allerlei manieren hun behoeften te vervullen, die leegte te vullen.
Bomen zonder gezonde wortelstelsels.
En dan heb ik het nog niet eens over het diepe respect dat wij hier in het Westen missen voor de natuur en moeder Aarde.
Nee, daarvoor in de plaats hebben wij het idee gekregen dat wij als mens superieur zijn en daarom de aarde ongestraft mogen uitbuiten en vervuilen…
Ik wil het hierbij laten vandaag.
Heel anders dan wat mijn gevoel zegt – want mijn motto is doorgaans deze:
‘Als je niet deel bent van de oplossing
dan ben je deel van het probleem.’
Maar de volledige maatschappij veranderen?
….
….
Ik duik vandaag maar weer even mijn atelier in.
Afbeelding boven: Outer #2 | gemengde techniek op paneel | 27 x 38 cm | te zien bij Galerie Nasty Alice, samen met ander werk uit deze serie tijdens de expositie ‘Shuffle’. Tot/met 12 juni 2016
Wilt u deze wekelijkse blog als eerste in uw mailbox ontvangen? Abonneer op de nieuwsbrief
Sorry, the comment form is closed at this time.