Zelfportretten
Op de expositie FICF in Hengelo, zijn twee zelfportretten van mij te zien.
Graag wil ik een toelichting geven over de portretten – en één in het bijzonder.
Beide schilderijen die tentoongesteld zijn, zijn zelfportretten en onderdeel van een grotere serie waar ik sinds twee jaar mee bezig ben. In elk schilderij belicht ik een deel van mijzelf dat zich herkent in een vrouwelijk figuur uit de historie / uit de maatschappij.
Alle schilderijen van de serie hebben als titel ‘Unveiled’. Ontsluierd, letterlijk het ontsluieren, belichten van een bepaald deel dat in mij huist.
Unveiled 1 | 200 x 140 cm. | 2017
Unveiled #1 belicht twee delen: Een deel dat zich totaal afgescheiden kan voelen (de vrouw met de paraplu) en een deel dat zich totaal verbonden kan voelen (de Tantrische godin). Twee toestanden die in ieder persoon kunnen voorkomen…
Afgebeeld staat een jonge vrouw met haar hoofd verborgen onder een paraplu.
Ze staat binnen, in een oud verlaten gebouw, dat staat voor onze verouderde opvattingen over ‘het systeem’. Over macht, onmacht, status en oude dogma’s.
Haar hoofd is niet te zien, ze is totaal afgesloten van alles wat er om haar heen gebeurt, volledig in de macht van haar emoties en gedachten.
De andere vrouwfiguur is Chinnamasta, een Hindoeistische Tantrische godin die de liefde bedrijft met haar mannelijke tegenpool Shiva. Haar hoofd heeft ze in haar hand, haar denken is letterlijk gestopt en zo bereikt ze de staat van non-dualiteit.
Hiermee gaat het tegelijkertijd over het leven van de vrouw in de hedendaagse maatschappij. De positie van de vrouw is nog steeds een actueel onderwerp. Na jarenlange onderdrukking kwam het feminisme op gang en waar velen denken dat de vrouw momenteel zo langzamerhand in ‘dezelfde positie’ zit als de man in deze maatschappij, lijkt het tegelijk ineens een zinloze ‘overwinning’.
Want is dit nu wat de bedoeling is? Vrouwen zijn geen mannen, en wat heeft het voor nut behalve op het gebied van hoge posities of arbeidslonen, om ze te gaan vergelijken met elkaar?
Zolang de vrouw met de paraplu haar gedachtes en patronen vanuit het ‘oude systeem’ handhaaft blijft ze haar eigen identiteit ontkennen.
Chinnamasta geeft zich over in volledige vrouwelijkheid. Ze is naakt, en meer dan dat – vanuit overgave heeft ze haar hoofd afgehakt, omdat het niet meer nodig is te denken, de oude patronen te herhalen.
Chinnamasta bedrijft de liefde met Shiva , want om volledig vrouw te zijn heb je je mannelijke tegenpool nodig. Niet om je ertegen af te zetten maar om je eigen vrouwelijkheid te herkennen en voelen. Zoals het licht de duisternis nodig heeft om licht te zijn.
Ze is hierdoor in een staat van éénheid gekomen en daarmee overstijgt ze deze derde dualistische dimensie.
Dit alles is tevens een metafoor voor de huidige tijdgeest.
Doordat iedereen zijn leven ‘leeft’ met en door middel van telefoons en computers, leef je een schijnleven onder je eigen paraplu. Volstrekt individualistisch, met ‘contacten’ die enkel digitaal zijn en zich dus voornamelijk in je hoofd afspelen.
Maar dit digitale tijdperk heeft een keerzijde.
Niet voor niets zijn er momenteel meer depressieve en eenzame mensen dan ooit. En je ziet ook een tegenbeweging. Overal ontstaan initiatieven om mensen juist weer meer écht in contact te brengen met mensen.
De mens van nu is meer dan ooit op zoek naar zingeving, om zo op zijn eigen manier een weg te vinden naar de oplossing voor ons huidig individualisme, dat gestoeld is op het oude machtssysteem.
De Hindoeistische Chinnamasta is een symbool uit de Tantra. Maar hiervoor in de plaats kun je allerlei andere dingen opnoemen die zich bezighouden met zingeving en die antwoord geven op de vraag van de mens van nu.
En de behoefte vervullen weer van mens tot mens in contact te zijn.
En niet van mens tot computer.
Karin Hoogesteger november 2018
De expositie is nog te zien tot en met 9 december 2018
Op zondag 9 december zal er een finissage plaatsvinden, welkom!
Sorry, the comment form is closed at this time.