Mijn vorige nieuwsbrief eindigde ik met de kreet dat ik – geinspireerd als ik was – in mijn atelier te vinden zou zijn.

Dus – toen ik mijn computer sloot… was het duidelijk.. toch?
Ik zou het hele weekend in mijn atelier vertoeven.
En misschien nog wel langer. Zoonlief was twee weken naar zijn vader, en ik had weer even mijn werktijd.

Fijn! Zal je denken.

Nou, zo spannend als het leek – zo was het helaas niet.

Ik ontdekte dat mijn voorraad linnen op was, en toen ik mijn auto wilde pakken om nieuwe te kopen, realiseerde ik mij dat ik -sinds de dag ervoor- autoloos was.

Maar… inspiratie! Daar moet wat aan gedaan worden!

Dan maar met de trein, zo’n rol linnen moest ik wel kunnen tillen. Dus ik was al halverwege het station.. me ineens realiserend dat het die dag niet meer zou gaan lukken.
Dat moest dan maar de volgende dag.
Maar – oh nee… die dag had ik al een ander belangrijk ding op de agenda staan, die echt niet opgeschoven kon worden…

Ik ga je niet vervelen met een opsomming van mijn evenzo chaotische week.

Die binnen no-time vol zat met ‘urgente’ zaken en onverwachte tegenslagen, waardoor mijn hele planning in de soep liep.

Laat staan dat ik de tijd kon vinden om te schilderen.

En toen het donderdag tijd was voor de nieuwsbrief, en ik niks kon bedenken.. schoof ik het naar de vrijdag. Want het was wel vaker voorgekomen dat ik hem op vrijdag verstuurde dus er was nog niks aan de hand.

Tot ik vrijdagavond bij een vriendin zat.

Vriendin was naar een afspraak en ik zou éindelijk mijn nieuwsbrief schrijven.

Ik heb anderhalf uur naar mijn notitieboekje zitten staren… ik was helemaal leeg.

Uiteindelijk kwam er één zinnetje te staan: Eigenlijk wil ik schilderen.

Eigenlijk wil ik schilderen.

Daar draaide het de hele week al om.

En zaterdagochtend vroeg.. toen ik thuis dit zinnetje las in mijn boekje zei ik tegen mijn innerlijke time-manager:

“Zeg vriend, luister eens even: Er zijn honderd miljoen dingen urgent. Maar er is er één die meer urgenter is dan al die zaken, en zonder die ene kunnen die anderen zelfs niet bestaan.
Dit weekend sluit ik me op in mijn atelier en ga ik schilderen. Basta.
Nieuwsbrieven, telefoontjes en andere belangrijke zaken kunnen wachten tot maandag.”

Zo kwam het dat ik er eindelijk weer in kwam… een werkflow die ik al een tijdje miste.

Eén van de grootste oorzaken zit hem in het feit dat sinds Spanje mijn atelier in mijn huis is.

Ik was vergeten hoe fijn een extern atelier eigenlijk is.

Die heilige, rustige plek waar je alleen kan zijn met je werk – alleen je doeken, de materialen die je nodig hebt Jij, je inspiratie.. en verder niks.

Zonder afspraken of afleidingen, zonder even-een-mailtje-schrijven-of-telefoontje-plegen tussendoor…

Maar zaterdag ochtend realiseerde ik dit mij.
En hoe belangrijk zo’n plek eigenlijk voor me is.

En ik heb gewoon mijn atelier geopend alsof het een externe was, en de rest noodgedwongen afgesloten.

Want een chaoot als ik, vind het heel moeilijk zich af te sluiten voor onverwachte bezoekers en andere klusjes of verleidingen die thuis te vinden zijn.

Maar het is gelukt.

En ik ben twee inzichten rijker:

1. Inspiratie zit niet in categoriën als ‘belangrijk’ of ‘urgent’. Het is de brandstof van je kunstenaarschap, en heeft daarom ook de meeste prioriteit.

In ieder geval bij mij.

Bovendien heeft inspiratie juist rust nodig, ontspanning… Ruimte!
Dingen als time-management, stress.. afspraken zijn juist moordend.
Mijn ideëen komen niet voor niets doorgaans voor of na mijn slaap, tijdens vakanties, wandelingen etc.
RUST
Maar hey.. dat is óók te plannen :)

2. Het belangrijkst is inspiratie. Wat je daarnaast niet hebt, kun je creëeren. Bij mij is dat mijn ‘externe’ atelier. Discipline.
Voortaan gaan alle deuren dicht als die van mijn atelier open gaat….

Wilt u deze wekelijkse blog als eerste in uw mailbox ontvangen? Abonneer op de nieuwsbrief