Notitie #2: De Twijfelaar
Begin augustus – Spanje
Ik zit op mijn plekje op de berg. Alleen.
De temperaturen beginnen het werkritme wat meer te bepalen en schilderen doe ik in de schaduw.
De eerste dag kom ik wat langzaam op gang maar na een paar dagen zit ik in een verslavende flow. Soms moet ik wachten tot de verf droog is. Ook al is dat met dit klimaat hooguit een half uurtje (bij kletsnat linnen), het is lang genoeg om onrustig te worden.
Ik ben op een dieet van vruchten, olijven en noten en heb genoeg voorraad om de eerstkomende tijd niet in de auto te hoeven stappen voor boodschappen.
Er staat niets op de agenda behalve schilderen en zo heb ik nog een week in het vooruitzicht dat ik hier helemaal alleen zit… met mijn schilderijen, mijn materialen… wat gecko’s, cicaden, mieren, vliegen en zo nog wat wezens die om me heen scharrelen maar geen mensen.
Thank God, geen mensen…*
Of toch?
Een vriendin wil een afspraak maken om iets te bespreken maar steeds lukt het niet… ik stel het uit.
Totdat ik plots besef dat afspraken totaal niet passen op dit moment.
Het voelt als weerstand, het hoort niet in mijn werkflow. Zelfs ‘s avonds wil ik liever niets in de planning hebben. Want dat belemmert de kans om ‘s nachts door te werken, mocht dat nodig zijn…
Ik denk aan Nederland en zie in dat dit vaak gebeurt als ik daar aan het werk ben.
Er staat altijd wel een afspraak in de agenda. Is het niet vandaag, dan is het morgen… of volgende week. En ik weet hoe irritant dat is.
Daarom sluit ik me soms letterlijk op in mijn atelier – weg van de rest van de wereld met zijn afleidingen en afspraken.
Maar dan nóg kom je mensen tegen. Ze staan plots voor je deur.. je komt ze tegen op straat.. en dan heb ik het nog niet eens over de andere communicatieve verplichtingen zoals mail, telefoon, etcetera.
Ik besef dat ik hier in een luxe-situatie zit en spreek mezelf toe..:
Kom nou Ka. Eén moment weg van je plekje, één gesprek met een ander mens.
Je hebt een week… EEN WÉÉK nog helemaal voor jezelf…
Zo sudder ik een tijdje door.
Maar deze tweestrijd in mezelf wordt groter en beneemt me zelfs het plezier om te schilderen.
Ik moet een besluit maken.
Nu ik hier zit, zo nadrukkelijk alléén… voel ik pas hoe de stroom blokkeert, stagneert, door dit soort momenten.
Ook al is het voor even.
En het zal wel lukken om de stroom weer gaande te krijgen, maar ideaal is het niet.
En waarom zou je dat wensen?
En boven alles: Mag ik geen grenzen aangeven? Naar mezelf, maar ook naar anderen?
Ik concludeer: Elke afspraak is er één teveel.
Ik verzet de afspraak tot ‘de dag dat ik weer mensen zie’, een week later.
Een creatief proces heet niet voor niets PROCES… ik ben langzaam mijn grenzen meer aan het bewaken.
En stiekum moet ik lachen:
Je kunt wel willen ontsnappen Ka…
Maar je lesjes leer je tóch.
* begrijp me niet verkeerd. Ik houd van mensen en ben dol op het contact met mensen – maar ik ben niet in staat dit te combineren met scheppen, schilderen. Op de één of andere manier vergt het een andere houding of energie, concentratie.
Ik ben dan ook heel benieuwd naar dat aankomende symposium in Spanje, waar de mensen er 5 dagen lang met hun neus bovenop staan terwijl ik aan het schilderen ben.
Want dat is de ultieme testcase om dit gegeven eens onder de loep te nemen… hierover later dus ongetwijfeld meer!
Wilt u deze wekelijkse blog als eerste in uw mailbox ontvangen? Abonneer op de nieuwsbrief
Sorry, the comment form is closed at this time.