‘Mama, wat wil jij worden als je groot bent?’
Zijn ogen serieus vragend.
Ik wacht nog even, nieuwsgierig naar wat hierna komt. Meestal gebeurt er in dat koppie vanalles en is de vraag slechts een ingang naar iets heel anders.
Waarom immers vragen naar de bekende weg?
Mama’s beroep is kunstenaar, net zoals andere papa’s en mama’s op een kantoor werken, in het ziekenhuis of noem maar iets voor de hand liggends. Daar is hij mee opgegroeid en dat het een serieus beroep is zoals ieder ander beroep staat voor mijn zoon buiten kijf.
Niet zoals bij menig volwassene die hoort wat je ‘voor de kost’ doet. Je had ze evengoed kunnen vertellen dat je schatgraver bent, uitvinder of vredeswerker.
De standaard vraag die daarna komt is dan: ‘En kun je daarvan leven?’
Brávo, helemaal in de tijdgeest van nu.
Maar waarom dan deze vraag van mijn zoon?
Het roept iets dubbels in mij op.
Is het namelijk niet waar het in deze maatschappij over gaat?
Dat wij altijd maar bezig zijn iets te worden wat we nog niet zijn?
En waarom?? Is waar je nu bent, niet goed genoeg?
Je leert, studeert en als je uitgestudeerd bent dan ben je er nog niet…
Heb je een goede baan, dan kan het altijd beter. Is het niet op je werkplek, dan ben je wel op een andere manier met jezelf aan de slag.
Het is alsof je niet mag stilstaan.
Hogerop, dat is het doel.
Maar zijn we hier gelukkig mee???
De laatste tijd worstel ik met wat vragen.
En als ik even heel eerlijk mag zijn, valt mijn kunstenaarschap ook hieraan ten prooi.
De eeuwige strijd tussen commercie en kunst.
Waar ligt míjn belang?
Waar ligt míjn voldoening?
Mijn geluk?
Om me heen zie ik kunstenaars in hetzelfde harnas.
Wanhopig pogend zich staande te houden in deze cultuurverarmde maatschappij
Zich hogerop menen te kunnen plaatsen
door belangstelling van een museum
een expositie in New York…
Publicatie in een blad
Maar wat zegt dat over je werkproces, de stappen die je maakt? De voldoening die je hebt?
Je werkflow, je inspiratie?
Noppes, nada, helemaal niks.
En wat zegt het over je inkomsten?
Verkopen, een subsidie, opdrachten, of een redelijk maandsalaris?
Noppes, nada, helemaal niks.
Promoveren in de Kunst? Bestaat het? En wat betekent het werkelijk?
En misschien kijk ik ook liever naar Ambitie in plaats van Promotie.
En ik ontdek dat dat per persoon heel verschillend is.
Voor mij krijgt het steeds meer betekenis. MIJN betekenis.
Mijn ambitie van afgelopen week was een kleine, maar ik ben ‘geslaagd’.
In een vlaag van vooruitziende helderheid (of gewoon logisch nadenken) had ik voor mezelf een weekje rust ingepland.
In mijn caravantje tussen de bloeiende amandelbomen, op de berg, in de Andalusische zon.
Door de werkstress (naast expo’s diverse bijbaantjes… genoeg voer voor een volgende nieuwsbrief!) was mijn lijf zo gespannen dat het enige doel was, weer in een ontspannen staat te raken.
Al in de trein op weg naar het vliegveld gebeurde er iets. De ruimte in mijn hoofd was nog maar net gecreëerd, het boek dat ik las was voor ontspanning in plaats van voor werk, en de creatieve stroom diende zich aan.
Wat hierna kwam was een week die ik niet anders had willen vormgeven.
Sociale ontmoetingen, veel ontspannen momenten alleen en ongedwongen schilderuurtjes wisselden elkaar af.
En terwijl het resultaat van mijn harde werken van de afgelopen tijd te zien was (en nog steeds te zien is) in een goed uitgebalanceerde solo-expositie
… en er in België een andere expositie afsloot,
genoot ik van een weekje welverdiende rust.
De balans tussen werken en ontspannen ontdekken.
En constant bevoelen of mijn kunst alle aandacht en energie krijgt dat het verdient, want voor minder doe ik het niet.
Mezelf bedanken voor deze vakantie.
Dat is voor mij promoveren.
Ik ontwaak uit mijn overpeinzing. Kijk hem aan, en antwoord:
“Wat ik wil worden als ik groot ben? Een heel oud lief en wijs omaatje”.
Sorry, the comment form is closed at this time.