… over de impact van een tekst, en yours truly als razende reporter op de bouw…
18 februari 2016
‘Je mag best kijken, maar alleen met stalen neuzen en een helm’.
Een moment later struikelde ik in werklaarzen maat 46 achter de uitvoerder aan, naar mijn oude vertrouwde plekje…
Mijn voormalige atelier waar ik me urenlang kon terugtrekken, waar ik rust vond en heerlijke schildermomenten had.
Het atelier wat vééls te groot was, altijd te koud, maar best heel geschikt bleek voor feestjes.
Wat mijn tweede plek was in deze oude rechercheschool, want de eerste – een gymzaal en mogelijk nóg groter – moest ik verlaten wegens brand na kortsluiting.
Wat bracht mij er eigenlijk toe om hier rond te gaan struinen?
Een tijdje geleden stuitte ik op een filmpje dat ik 2,5 jaar geleden maakte.
Het filmpje moest een indruk geven van een dag in mijn atelier (wat de titel al zegt: ‘a day in my studio’) maar het was in de eerste plaats een leuke oefening in het filmbewerkingsprogramma ‘Final Cut Pro’, wat ik voor TETEM onder de knie moest hebben vanwege de workshops die ik er gaf.
Dat het een oefening was, is goed te zien, dat zullen de editors onder ons kunnen beamen. Ook de inhoud is niet erg bijzonder… je ziet enkele handelingen die ik uitvoer in het atelier en die ik op een knip-plak manier, zowel in beeld en geluid achter elkaar gezet heb.
Het feit dat ik hem onder de aandacht wil brengen, heeft echter een andere reden.
Er was nog geen bestemming voor het pand ten tijde van het maken van het filmpje. Ik zat er anti-kraak en ze zochten nog een goede functie voor de voormalige rechercheschool, op deze mooie plek.
hoek atelier
Een half jaar later werd besloten dat er een asielzoekerscentrum zou komen.
Nu zijn ze al een tijdje bezig met een grote verbouwing. De meningen over de komst van de asielzoekers zijn – zoals overal – verdeeld.
Met dit in mijn achterhoofd, krijgt mijn filmpje ineens een hele andere lading.
De beelden van de hal, met artikel 1 van de grondwet groot op de muur, van mijn atelierdeur met dubbel slot (vanwege eerdere inbraken), van het gevoel van isolement (vooral op donkere regenachtige dagen) die ik er ook kon ervaren… en van de schilderijen waar ik op dat moment mee bezig was…
Op een manier gefilmd die sfeerbeelden laat zien uit mijn atelier en close-ups van mijn handelingen, waardoor je letterlijk op de huid zit van het schilderij, en de sfeer van die dag kan proeven.
Maar júist deze beelden en deze sfeer geven een dubbele lading aan de bestemming van het pand. Of andersom… de bestemming geeft een extra lading aan de beelden.
Hoe het ook zij:
Ineens is het filmpje actueler dan ooit.
‘a day in my studio’ – druk op de ‘play’-knop om te bekijken:
Na de her-ontdekking van dit filmpje liet de gedachte aan de rechercheschool-hoe-die-toen-was me niet meer los.
En dan vooral die opvallende tekst, die mij elke ochtend bij binnenkomst begroette…
Zo liep ik dus vanochtend al struikelend in die veels te grote laarzen (hoezo veiligheid op de bouwplaats?) over het terrein.
Om de hal te zien, met de tekst, die nu -ontdekte ik- verdwenen was.
Om op de plek te staan waar mijn atelier was, maar waar nu verschillende nieuwe kleine ruimtes gecreëerd werden.
Ik herkende vrijwel niks terug.
Enkel de collegezaal, die naast mijn atelier zat… die was bijna onveranderd.
kijkje door de deuren van mijn atelier
en wat je nu ziet vanaf die plek
Ik ben ervan overtuigd, dat het eindresultaat er straks mag zijn. En hoop dat de toekomstige bewoners zich net zo thuis zullen gaan voelen als ik dat mocht toen het even mijn werkplek was…
Maar de verdwenen tekst – waarvan ik als enige hoopte dat ze dit zouden behouden, was een feit, concludeerde ik.
Ik wees de uitvoerder enkele plekken aan op de bouwplek die nog enigszins herkenbaar voor me waren.
We keken naar het nieuwe uitzicht, waar eerst een bushaltehokje stond en waar ik buiten met spuitbussen in de weer kon als het regende.
Ik gaf de aannemer een i-phone blik in mijn schilderijen… want hij was nieuwsgierig geworden naar wat ik er allemaal gedaan had.
De hal met rechts de nieuwe muur – zonder tekst
Toen we terugliepen zei de aannemer iets wat mijn komst ineens dubbel en dwars de moeite waard maakte:
‘De tekst uit de grondwet, die komt nog wel terug hoor’.
Want hoe onbelangrijk misschien wat tekst op een muur voor een aannemer ook is, in verhouding tot een te realiseren onderkomen voor meer dan 800 mensen
of zelfs voor de nieuwe bewoners aanvankelijk betekenisloos, omdat zij de taal nog niet kennen…
Het is niet voor niets het eerste artikel van onze grondwet.
En dat hij terugkomt, al is het dan op een andere plek, dat maakt voor mij alles rond, en kloppend…
en geeft mij het vertrouwen dat alles uiteindelijk goed komt.
Als een verhaal met een goede afloop, een boek met een happy end.
En oh my… noem me een romanticus, maar wat houd ik van happy endings!
En daar wil ik het dit keer bij laten.
Mooie kunstgroet! Karin
Artikel 1 uit Hoofdstuk 1 van de Grondwet
Allen die zich in Nederland bevinden, worden in gelijke gevallen gelijk behandeld. Discriminatie wegens godsdienst, levensovertuiging, politieke gezindheid, ras, geslacht of op welke grond dan ook, is niet toegestaan.
Wilt u deze wekelijkse blog als eerste in uw mailbox ontvangen? Abonneer op de nieuwsbrief
Sorry, the comment form is closed at this time.