Hoogesteger showt haar werk op CAT

Twente Vandaag (Telegraaf), 29-9-2005
Jacco Rodermond

HENGELO Karin Hoogesteger (1973) exposeert vanaf vanavond een deel van haar werk op _Contemporary Art Twente_ (CAT). Zij maakt deel uit van een groep van tien Overijsselse kunstenaars die door Kunst en Cultuur Overijssel zijn uitgenodigd.

KCO heeft voor de presentatie gastcurator Martha Haveman gevraagd vijf beeldend kunstenaars uit te kiezen, die ieder weer een gast mochten vragen. Haveman heeft zelf een galerie Beeld en Aambeeld in Enschede en probeerde in ieder geval af te wijken van haar eigen specialiteit. Daarom zijn de getoonde werken van de KCO-presentatie ook vooral figuratief. Karin Hoogesteger is gast van Rinus Roelofs. ‘Ik kende Rinus helemaal niet goed, maar heb één keer een heel goed gesprek met hem gehad. Blijkbaar is dat blijven hangen want hij wilde mij dus mee naar Art Twente.’ Hoogesteger gaat het weekeinde in zonder teveel verwachtingen. ‘Ik heb nog nooit deelgenomen aan kunstbeurzen, ben ook niet echt zakelijk aangelegd. Wel ben ik blij dat ik voor een groot publiek mijn werk kan tonen en vooral veel reacties kan opvangen.’ Toen Karin Hoogesteger begon met schilderen, besefte ze niet dat ze ook met de zakelijke kant van het vak te maken zou krijgen. ‘Simpelweg gezegd had ik iets in me, wat ik moest uiten.’ De schilderes, die bijna haar leven lang in Nijverdal en Hengelo woonde, begon haar kunstcarrière op de lerarenopleiding tekenen in Zwolle. Daarna ging ze naar de kunstacademie in Kampen. ‘Het was al snel duidelijk dat ik geen docent wilde worden.’ Na de academie werd Hoogesteger illustratrice voor een reclamestudio en voor enkele kinderboeken. ‘Ik werkte op een heel klein formaat, zonder teveel kleur.

Het illustreren wierp teveel beperkingen op en Hoogesteger wilde zich bezig houden met de vrije kant van het kunstenaarsschap. ‘Ik begon te onderzoeken hoezeer mijn vroege jeugd mij gevormd had. Vaak zat ik met mijn neus in oude foto’s en filmpjes van mezelf, die terugkwamen in de schilderijen.’ Hoogesteger wilde vooral haar emoties vastleggen, iets wat ze nu nog steeds doet. Hoogesteger heeft het kleine formaat inmiddels ingeruild voor het grote werk ‘Minimaal 135 bij 135 centimeter, maar ik heb ook een drieluik van twee meter hoog.’ De ommezwaai kwam nadat Hoogesteger een aantal schilderijen had gemaakt, waardoor ze erachter kwam dat ze op het grote formaat veel vrijer kon werken. Na verloop van tijd ging ze niet meer alleen zichzelf schilderen. Er komen nu andere kinderen voor in mijn schilderijen zoals neefjes of buurkinderen.’ Kinderen zijn voor de kunstenares een ideaal onderwerp, omdat ze nog puur zijn. ‘Mensen zijn tegenwoordig erg afgestompt. We kunnen als volwassene maar moeilijk emoties tonen en daar reageer ik op in mijn werk.’ Niet dat ze zelf zo’n vat vol emoties is. ‘Ik leg mezelf onder een vergrootglas.’

Hoewel ze niet is aangesloten bij een galerie, kan Hoogesteger redelijk rondkomen van haar kunst. ‘Ik heb het tot nu toe weten te redden zonder een belangenbehartiger, dus weet ik niet of ik daar nu mee in zee wil gaan. Er was interesse van één galerie die mij wel aansprak, maar ik ga niet zomaar met iedereen in zee.’ Daarom is voor de kunstenares de expositie op CAT vooral een groot avontuur. ‘Ik ga er heen met open vizier en wil met zoveel mogelijk mensen praten. Omdat ik met name grote emoties laat zien via kinderen, krijg ik zeer uiteenlopende reacties. Sommigen worden bevreemd, anderen zelfs een beetje bang van mijn werk.’

_Contemporary Art Twente_, 29-9 t/m 3-10 2005, Esrein 44, Hengelo