BARE, solo at Jaski Amsterdam

BARE  solo exhibition Jaski Art Gallery Amsterdam, november 10 – 25, 2007

EN
In her latest work Karin Hoogesteger (1973) shows innocent girls recumbent, lifeless and colourless in a plane surface. Any connection with the surroundings is missing. The bare setting is confusing. It looks as if the bare existence has been put on a Petri dish for further analysis. A depiction of a dead animal, found along the road, belongs to each painting. By identifying the child and the animal Hoogesteger makes people think. Who is guilty: child or environment, man or animal?
In her other works children and animals do not raise any recognition, only questions. A child looks at you either in a probing way or looks away, the surroundings are unrealistic. What promise is hidden within a child, how does the surrounding world effect children? These are questions the artist asks herself but also as an onlooker one has got to wonder about it. By alternating between vivid colours with sparingly filled in surfaces Hoogesteger gives onlookers the space to their own story reflected in these paintings. How transient, curious and dear is each life, what choice is there, what is predestined? By adding abstract geometrical figures to the near photographic depictions she sends the questions of the onlooker into the direction of the essence of the existence, without completing it any further.
Hoogesteger does not preach, she does not heavily criticize but she asks for attention to and reflection on life of man and animal. Whoever wants to sharpen the mind does not need a sharp grinding stone however one has to want to put it into action. Hoogesteger with her mild existentialism calls on the onlooker with emphasis. Not only for the onlooker but also for the artist herself the answer is not defined. Hoogesteger experiences creating art like philosophizing with different means. It is a search to the core of existence and the question is more important than the answer. It is a penitential from the realization that somehow nobody will be able to live without a feeling of guilt. An onset of reincarnation in paint.
Text Siebe Rossel

NL
Wie de schilderijen van Karin Hoogesteger (1973) ziet wordt dikwijl aangezet tot reflectie. De kinderen en dieren in haar werk roepen geen herkenning, maar vragen op. Welke beloften schuilen er in een kind, wat betekent de kindertijd in de wording tot volwassene, hoe werkt de omringende wereld in op kinderen? Het zijn de vragen die de kunstenaar zichzelf stelt maar waar je als beschouwer ook moeilijk onderuit komt.
De kinderen op haar doeken kijken je vanuit een onwerkelijke omgeving indringend aan. Waar gaat dit heen, wat stelt dit voor? Wie draagt er schuld, kind of omgeving, mens of dier? Door felle kleuren af te wisselen met spaarzaam ingevulde vlakken geeft Karin Hoogesteger de kijker ruimte om zijn eigen verhaal in het schilderij weerspiegeld te zien. Door abstract geometrische figuren aan de bijna fotografische afbeeldingen toe te voegen stuurt ze de vragen van de kijker richting de essentie van het bestaan, zonder dit verder in te vullen. Hoe vluchtig, kwetsbaar, verwonderlijk en waardevol is elk leven, welke hoop is er, welke dreiging?
Hoogesteger predikt niet met opgeheven vinger, oordeelt niet zwaar, maar vraagt om aandacht voor en bezinning op het leven van mens en dier. Wie de geest wil slijpen behoeft geen scherpe slijpsteen, maar moet deze in beweging willen zetten. Daar roept Hoogesteger met haar milde existentialisme nadrukkelijk toe op. Is een kind dat een dode vogel optilt of een haas nieuw leven inblaast een teken van hoop of schuld?
Niet alleen voor de kijker, ook voor de kunstenaar zelf ligt het antwoord niet vast. Kunst maken ervaart Hoogesteger als filosoferen met andere middelen. Het is een zoektocht naar de kern van het bestaan, waarbij de vraag meer telt dan het antwoord. Het is een boetedoening vanuit het besef, dat niemand kan leven zonder schuld op te bouwen. Een aanzet tot reïncarnatie in verf. Tekst Siebe Rossel