Het milde existentialisme van Karin Hoogesteger

(Dutch only) De Roskam, vrijdag 23 maart 2007

Een geschilderde tocht naar kern van bestaan

Tekst: Siebe Rossel
Foto: Archief

De opening van de solo-expositie van de jonge kunstenaar Karin Hoogesteger op zaterdag 10 maart in Galerie 16 te Hengelo was vooral een reünie met oude bekenden. De vele vrienden en kennissen die de voormalig Hengelose door het interview heen aanspraken, droegen bij aan een gemoedelijke en informele sfeer. Het genoeglijk ophalen van herinneringen leek te worden herhaald in de getoonde schilderijen, waarop kinderen, konijnen en vogels gebroederlijk figureren.

Schijn bedriegt. De thuiskomt van Karin Hoogesteger maskeert haar landelijke doorbraak en vertrek uit Twente, de kinderen, konijnen en papegaaien in haar werk roepen geen herkenning, maar vragen op. Welke beloften schuilen er in een kind, wat betekent de kindertijd in de wording tot volwassene, hoe werkt de omringende wereld in op kinderen? Het zijn de vragen die de kunstenaar zichzelf stelde toen zij, een kortstondig bestaan als illustrator van kinderboeken achter zich latend, in 2002 een voettocht maakte over de middeleeuwse pelgrimsroute naar Santiago de Compostela. Eenmaal thuis wierp ze zich op foto’s en herinneringen uit haar jeugd, die tot schilderijen werden verwerkt en snel daarna de aanzet vormden tot een heel eigen oeuvre.
Hoewel gevoed door eigen jeugdfoto’s laat Hoogesteger haar persoonlijke ervaringen liefst onvermeld en zet zij de kijker tot meer algemene reflectie aan. De kinderen op haar doeken kijken je vanuit een onwerkelijke omgeving indringend aan. Waar gaat dit heen, wat stelt dit voor? Wie draagt er schuld, kind of omgeving, mens of dier? Door felle kleuren af te wisselen met spaarzaam ingevulde vlakken geeft Karin Hoogesteger de kijker ruimte om zijn eigen verhaal in het schilderij weerspiegeld te zien. Door abstract geometrische figuren aan de bijna fotografische afbeeldingen toe te voegen stuurt ze de vragen van de kijker richting de essentie van het bestaan, zonder dit verder in te vullen. Hoe vluchtig, kwetsbaar, verwonderlijk en waardevol is elk leven, welke hoop is er, welke dreiging?

In tweede instantie
Het is pas in tweede instantie, dat het werk van Hoogesteger dergelijke vragen oproept. Op het eerste gezicht lijken haar doeken te getuigen van een bijna naïeve vrolijkheid. Hoogesteger predikt niet met opgeheven vinger, oordeelt niet zwaar, maar vraagt om aandacht voor en bezinning op het leven van mens en dier. Wie de geest wil slijpen behoeft geen scherpe slijpsteen, maar moet deze in beweging willen zetten. Daar roept Hoogesteger met haar milde existentialisme nadrukkelijk toe op. Is een kind dat een dode vogel optilt of een haas nieuw leven inblaast een teken van hoop of schuld? Niet alleen voor de kijker, ook voor de kunstenaar zelf ligt het antwoord niet vast. Kunst maken ervaart Hoogesteger als filosoferen met andere middelen. Het is een zoektocht naar de kern van het bestaan, waarbij de vraag meer telt dan het antwoord. Het is een boetedoening vanuit het besef, dat niemand kan leven zonder schuld op te bouwen. Een aanzet tot reïncarnatie in verf.
De expositie in Galerie 16 in Hengelo is bijzonder geworden, nu het werk van Karin Hoogesteger al enige jaren door een bekende Amsterdamse galerie onder de aandacht van het kunstminnende publiek wordt gebracht. Om een goed beeld van haar op zich nog beperkte oeuvre te krijgen, is de expositie in slechts één van de drie beschikbare zalen helaas te klein. Gelukkig voorziet het aanwezige foto- en documentatiemateriaal in deze lacune. Voor wie in de eigen omgeving kennis wil maken met het werk van een kunstenaar die voor haar doorbraak al uit Twente vertrokken was, is dit een uitgelezen kans.

Expositie Karin Hoogesteger, 10 – 31 maart 2007
Galerie 16 Hengelo (SBK), Molenstraat 16, 7551 DC Hengelo 074-2914774
woe – vrijdag: 12 – 18 uur, zaterdag: 11 – 17 uur

Afbeelding bij het artikel: Take me (Away) (2006) Karin Hoogesteger, acryl op linnen, 160 x 230 cm